Ik kan wel zeggen dat ik vanaf mijn 13e ziek ben. Het begon met een eetstoornis, Anorexia Nervosa. Daar heb ik meerdere behandelingen en opnames voor gehad. Uiteindelijk heb ik wel mijn mbo-niveau 4 gehaald. Helaas kwamen er na een jaar meer klachten om de hoek kijken en ben ik na drie jaar werken uitgevallen op de arbeidsmarkt. Ik ben toen ziekgemeld, sindsdien zit ik in de Ziektewet en verricht ik vrijwilligerswerk als gastouder.
Met mijn coach Marit kijk ik tijdens mijn tweede spoortraject nu vooral naar wat ik echt leuk vind. Ik ben heel onzeker en angstig, dus bij alles waar ik denk ‘dat is leuk,’ denk ik ook direct ‘nee, dat kan ik niet’. Ik ben ontzettend nieuwsgierig waar dit traject naar toe leidt. Durf ik te gaan voor wat ik het allerleukst vind, hoe onzeker dit misschien ook is? Of zoek ik toch een beetje de veiligheid op?
Ik zou graag willen werken met mensen, het moet niet over mij gaan. De horeca kan iets zijn, mensen een leuke dag bezorgen. Of het onderwijs, richting jeugdzorg. Aan de andere kant vind ik het ook heel tof om te schrijven. Ik merk dat een fijne werkomgeving voor mij heel belangrijk is. Waar ik me gezien, vertrouwd en fijn voel. Dat is, zeker hoe het nu met mij gaat, een vereiste.
Al vrij snel in het traject heb ik stappen genomen. Een betaalde functie was te hoog gegrepen maar misschien kon ik wel een werkervaringsplek krijgen. Dit werd het uiteindelijk niet en met mij ging het ook niet zo goed. Toen hebben we besloten eerst wat gerichter aan de slag te gaan. Het is niet ‘Yvette, welke opleiding ga je deze zomer doen?’ Dat is een stap te vroeg. We kunnen wel kijken welke richting ik op wil en hoe ik dat in mijn leven kan integreren. Ook wat ervoor nodig is om daar te komen. Dan kunnen we het weer verder uitstippelen. In voor mij passende stappen gaan we op zoek naar mijn uiteindelijke doel.
Het meest trots ben ik op mijn doorzettingsvermogen. Ik heb ook dagen dat ik het liefst in bed blijf liggen, maar toch ga ik door. Dat is ook wel mooi, dat ik iedere dag toch weer aanga. Dit traject met Marit laat mij ook wel een beetje dromen, ik voel dat ik weer een beetje opleef.
Als tip denk ik dat het belangrijk is om echt vanuit je hart te kijken. Wat vind ik nu echt leuk? Waar word ik blij van? Ik ben van mening dat het op de lange termijn veel duurzamer, belangrijker en fijner is datgene te doen waar je het meeste plezier uit haalt. Dat je echt zin hebt om aan de slag te gaan!